دعاى روز ششم ماه مبارک رمضان :
اللَّهُمَّ لاَ تَخْذُلْنِي فِيهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِيَتِكَ وَ لاَ تَضْرِبْنِي بِسِيَاطِ نَقِمَتِكَ وَ زَحْزِحْنِي فِيهِ مِنْ مُوجِبَاتِ سَخَطِكَ بِمَنِّكَ وَ أَيَادِيكَ يَا مُنْتَهَى رَغْبَةِ الرَّاغِبِينَ
اى خدا مرا در اين روز بواسطه ارتكاب عصيانت خوار مساز و به ضرب تازيانه قهرت كيفر مكن و از موجبات خشم و غضبت دور گردان به حق احسان و نعمتهاى تو به خلق اى منتهاى آرزوى مشتاقان.
حدیث یار :
«روايت شده كه سرورمان، جعفر بن محمد صادق (ع) در نماز قرآن تلاوت می كرد، پس به حالت غش بيفتاد چون به هوش آمد از حضرت سبب آن را پرسيدند. پس بيانى فرمود كه معناى آن اين است: «پيوسته آيات قرآن را تكرار كردم تا به حالتى رسيدم كه گويا آيات را از سوى نازل كننده آنها به مكاشفه و عيان شنيدم، پس توان بشرى مكاشفه جلال الهى را تاب نياورد.».
فلاح السائل، ص 107 - 108
فضيلت تلاوت قرآن :
يكى از وصاياى رسول اكرم، صلّى اللّه عليه و آله، وصيت به تلاوت قرآن است. و فضل تلاوت و حفظ و حمل و تمسك و تعلم و مداومت و تدبر در معانى و اسرار آن بيش از آن است كه به فهم قاصر ما درست آيد. و آنچه از اهل بيت عصمت، عليهم السلام، در خصوص آن وارد شده است در اين اوراق نگنجد، و ما به بعض آن قناعت كنيم.
أبي عبد اللّه، عليه السّلام فرمود: «قرآن عهد خداوند است به سوى بندگان، همانا سزاوار است كه هر مرد مسلمانى در هر روز به آن عهد نظر كند و از آن پنجاه آيه قرائت كند». وفرمود حضرت سجّاد، عليه السلام، كه آيات قرآن خزانههايى است، پس هر وقت گشوده شد خزينهاى، سزاوار است كه نظر كنى در آن».
و ظاهر اين دو حديث آن است كه تدبر در آيات آن و تفكر در معانى آن خوبست بكنند. و تدبر و تفكر در آيات محكمه الهيّه و فهم معارف و حكم و توحيد و تفريد از آن نمودن غير از تفسير به رأى است كه منهىّ عنه است و كفايت می كند قول خداى تعالى: أَ فَلايتَدَبَرون الْقُرآن أَم علی قُلوبٍ أَقْفالُها 47: 24. و در اخبار امر به رجوع به آن و تدبر در معانى آن بسيار وارد است. حتى از جناب امير المؤمنين، عليه السلام، نقل است كه فرمود: «خيرى نيست در قرائتى كه از روى تفكر نباشد.»
و در اخبار كثيره قضيه تمثل قرآن به صورت نيكويى، و شفاعت نمودن آن از اهل خود و قرائت كنندگان وارد است،«» كه از ذكر آنها صرف نظر كرديم. و در حديث است: «مؤمنى كه قرائت قرآن كند در حال جوانى، داخل شود قرآن به گوشت و خون او، و او را خداوند با سفراى كرام نيكوكار قرار دهد، و قرآن پناه اوست در قيامت و در محضر حق گويد: «خداوندا، هر عاملى اجر عملش را گرفت غير از عامل به من، پس بهترين عطاياى خود را به او برسان.» پس خداى تعالى به او بپوشاند دو حلّه از حلّههاى بهشتى و بر سر او تاج كرامت نهد. پس خطاب شود: «آيا راضى شدى؟» قرآن عرض كند: «من اميد بيشتر داشتم.» پس امن و امان را به دست راست او دهند و خلد را به چپ، پس داخل بهشت شود و به او گفته شود: «قرائت كن و بالا بيا درجهاى.» پس به قرآن خطاب شود: «آيا او را به مقامات رسانديم و تو راضى شدى؟» عرض كند: «آرى.»
فرمود حضرت صادق، عليه السلام، كه «كسى كه قرآن را بسيار قرائت كند و با او عهد تازه كند به مشقت كشيدن در حفظ آن، دو اجر به او عطا فرمايد.» [2] و از اين حديث شريف معلوم شود كه مطلوب در تلاوت قرآن شريف آن است كه در اعماق قلب انسان تأثير كند و باطن انسان صورت كلام الهى گردد، و از مرتبه ملكه به مرتبه تحقق رسد. و اشاره به اين فرموده آنجا كه فرمايد: «جوان مؤمن اگر قرائت كند، قرآن در گوشت و خون او وارد شود.» و اين كنايه از آن است كه صورت قرآن در قلب مستقر و جايگزين گردد به طورى كه خود باطن انسان كلام اللّه مجيد و قرآن حميد گردد به اندازه لياقت و استعدادش. و در حمله قرآن كسى است كه باطن ذاتش تمام حقيقت كلام جامع الهى است و خود قرآن جامع و فرقان قاطع است، مثل على بن ابى طالب، عليه السلام، و معصومين از ولد طاهرينش (ع) كه سراپا تحقق به آيات طيبات الهيه هستند، و آنها آيات اللّه عظمى و قرآن تامّ و تمام هستند. بلكه در تمام عبادات اين معنا مطلوب، و يكى از اسرار بزرگ و عبادات و تكرار آن همين تحقق به حقايق عبادات است، و متصور شدن باطن ذات و قلب است به صورت عبادت. و در حديث است كه «على، عليه السلام، نماز مؤمنين و روزه آنان است.» [1]
چهل حديث ص : 497
نماز شب هفتم ماه مبارك رمضان :
چهار ركعت، در هر ركعت حمد و سيزده مرتبه سوره قدر
ترجمه آیه 1 الی 9 سوره مبارکه ال عمران :
به نام خداوند بخشنده مهربان
الم الف. لام. ميم.
خداوند است آنكه جز او خدايى نيست و زنده پاينده است.
اين كتاب را كه همخوان با كتب آسمانى پيشين است به درستى بر تو نازل كرد و تورات و انجيل را پيشتر فرو فرستاد.
كه راهنماى مردم است، و نيز فرقان را نازل كرد؛ منكران آيات الهی ، عذابى شديد در پيش دارند و خداوند پيروزمند دادستان است.
هيچ چيز در زمين و در آسمان بر خداوند پوشيده نيست.
او كسى است كه بدانگونه كه خواهد شما را در رحمها نقشبندى كند، جز او كه پيروزمند فرزانه است خدايى نيست.
او كسى است كه اين كتاب را بر تو نازل كرد كه بخشى از آن آيات محكمات است كه آنها اساس كتاب است، و بخش ديگر متشابهات است؛ اما كجدلان، براى فتنهجويى و در طلب تاويل، پيگير متشابهات آن می شوند، حال آنكه تاويل آن را جز خداوند و راسخان در علم -كه می گويند به آن ايمان آوردهايم، همه از پيشگاه خداوند است- نمی دانند؛ و جز خردمندان كسى پند نمی گيرد.
می گويند پروردگارا، پس از آنكه هدايتمان كردی ، دلهاى ما را مگردان، و رحمتى از سوى خويش به ما ارزانى دار كه تو بخشندهی .
پروردگارا تو گردآورنده مردمان در روزى هستى كه شكى در آمدن آن نيست، چرا كه خداوند خلف وعده نمی كند.
